Dag 1 en 2 in het zuidelijk halfrond

Na een week gevuld met afscheidsfeestjes stapten Will en ik op maandagavond 15 oktober eindelijk op het vliegtuig richting Quito. Een aantal tussenstops en zo’n 18 uur later kwamen we eindelijk aan op onze bestemming.

Het vliegveld van Amsterdam was vrij imposant … Na de landing had het vliegtuig nog een tiental minuten nodig (taxi-en aan minstens 70 km per uur!) om tot aan het hoofdgebouw te geraken. Van car-parks in en rond een luchthaven had ik al gehoord, maar op de luchthaven van Amsterdam zijn er heuse vliegtuig parkings. Ondanks de omvang van het hoofdgebouw - je hebt een kaart nodig om je weg hier te vinden! - is er niet genoeg plaats aan de terminals er rondom om alle vliegtuigen onder te brengen! De tweede halte was de in duisternis gehulde luchthaven van Bonaire op de Nederlandse Antillen. Hier mochten we zowaar even uit het vliegtuig. Het tropisch warme weer rook naar exotische stranden en koraalriffen, maar jammer genoeg zat er geen uitstapje in. De volgende tussenstop bracht ons naar het zuiden van Ecuador in Guayaquil waarna we weer noordwaards vlogen richting Quito. Het landschap rondom Quito is naar het schijnt een fantastisch zicht vanuit het vliegtuig. De stad ligt namelijk in een smalle, langgerekte vallei met hoge bergen er omheen, maar jammer genoeg zaten we in het midden van het vliegtuig met weinig hoop om zelf maar een glimps van bergen op te vangen …

Na onze aankomst - 8.30 ‘s ochtends lokale tijd - namen we dan een taxi naar ons Hostal Puerta del Sol in de oude stad (la ciudad antigua) dat voor een week onze thuis zou zijn. Na een douche waren we weer wat meer mens en konden we op zoek gaan naar eten en - uiteraard - internet. Het mag gezegd worden, de oude stad, met haar koloniale gebouwen uit de 16e, 17e en 18e eeuw en de vele kerken en een aantal knappe plaza’s is absoluut de moeite! En vanaf dag één konden we ook ervaren wat het weer voor de komende dagen, weken?, maanden zou zijn … ‘s ochtends een aangenaam zonnetje (zonnecreme is aangeraden!) en rond de middag een opkomende bewolking die uitmond in regen, donder en bliksem en soms zelfs hagel … We zijn hier blijkbaar aangekomen in de lokale winter, en dat na een slechte zomer in Europa en terwijl we dachten om eens een winter over te slaan … Maar met wat geluk wordt het weer na november beter en over de zonnige voormiddagen mogen we ook absoluut niet klagen!

Een zoektocht naar huisvesting en spaanse lessen zat er voor dinsdag wegens jetlag niet meer in, maar woensdag zijn we onze jacht gestart in de South American Explorers club. De SAE heeft een eigen “clubhuis” in downtown Quito (La Mariscal alias Gringolandia) met uitgebreide “bibliotheek” met heel veel informatie en weetjes over Zuid-Amerika en over Ecuador en Quito in het bijzonder die je kan consulteren. Ze organiseren ook activiteiten zoals kwizzen, kooklessen, joga-avonden, danslessen en lezingen ...

De rest van de dag hebben we besteed aan het bezoeken van een aantal talenscholen. Een aantal hiervan zijn gehuisvest in prachtige huizen met tuin in de rustigere stadsdelen. Zeer aanlokkelijk allemaal, maar uiteraard hangt hier ook een prijskaartje aan vast ... Onze keuze viel uiteindelijk op de San Cristobal Colon, ons laatste bezoek van die dag. Het is niet helemaal duidelijk of de directeur van de school, onze moeheid of de concurrerende prijs de doorslag heeft gegeven voor onze beslissing. Alleszins, voor 4 $ per uur 1 op 1 les kunnen we niet sukkelen en Will en ik zijn totnogtoe zeer tevreden over onze leraressen.

De avond hebben we dan al quizzend doorgebracht met een aantal andere SAE-ers. Hier hebben we beiden een gemengd gevoel aan overgehouden. De kwis zelf was leuk en de mensen vielen ook zeer goed mee, maar toch voelden we ons een beetje op koloniaal territorium ... Brits-Amerikaans terrein in het hartje van Ecuador, bizar ...