Zoektocht ...

Week 1 was een week van zoeken: spaanse les, een plek om te wonen en de toekomstige collega’s ... Al zeg ik het zelf - en achteraf bekeken - we hebben dat niet slecht gedaan!


Spaanse les

Onze derde dag in Ecuador zaten we al achter de schoolbanken en de lessen hebben echt wel hun nut. Voor Will is het momenteel voornamelijk nog een opfrissing van wat hij al wist, maar voor mij betekenden de twee lessen op donderdag en vrijdag van onze eerste week een enorme vooruitgang vergeleken met wat ik deze zomer met onze Spaanse vrienden van Secja kon spreken! Dé uitleg die iedereen hier van Will te horen krijgt om te verklaren waarom ik de taal zo snel opscharrel: “there’s one thing you need to know about Joke: she’s belgian ...” ;-) En ik kan niet anders dan toegeven dat daar heel erg veel waarheid in zit. Het spreken hapert nog wel, al geraak ik al een heel eind met mijn kennis van het Frans, maar het is ongelofelijk hoeveel meer ik van de conversaties hier versta en dit enkel na (ondertussen) vier lessen en een weekend intensieve onderdompeling in de taal!

Een plek?

Onze zoektocht naar een huis ... Vanuit België hadden we reeds een aanbieding gekregen van Elba - een toekomstige collega en gastvrouw / huisgenoot van mijn Belgische voorgangster bij ACJ - om bij haar te logeren. Op donderdag (18/10) hadden we een afspraak om de kamer eens te bezichtigen. We hadden afgesproken om 17.00 bij Elba thuis, maar wegens een niet zo nauwkeurige toeristische kaart van Quito en het voor taxichauffeurs relatief onbekende karakter van de straat die Elba’s straat (qua drukte en omvang vergelijkbaar met een Belgische autostrade) kruist, kwamen we dus rijkelijk laat; en dat bij een Ecuadoraanse die - in tegenstelling tot alle anderen - punctueel is.

Het stratensysteem van Quito ...

Het komt er op neer dat de mensen hier zelf niet zo goed doorhebben hoe hun stad nu ineen steekt. Oorspronkelijk zijn er gewoon namen aan de straten geven. Omdat er geen huisnummers waren wordt een specifiek adres aangeduid door het vermelden van de straatnaam, de naam van de dichtstbijzijnde straat die de straat kruist en de naam van het gebouw (of tegenwoordig de huisnummers). Daarna zijn er twee pogingen geweest om de structuur van de stad iets overzichtelijker te maken door het nummeren van straten en door er een noord of zuid-richting aan te geven. We zijn er totnogtoe echter nog niet in geslaagd om uit te vissen waarom een straat nu S of N is en waar nu precies die nummering op slaagt of waar hun nulpunt zich bevind, ...

Tumbaco

Soit, de kamer bij Elba en Emilia thuis bleek dus niet geschikt voor twee personen, maar ze heeft ons wel een lekkere pasta voorgeschoteld en we werden ook meteen uitgenodigd om in het weekend mee te gaan naar Tumbaco, iets ten noorden van Quito, waar een duitse vriendin van haar woont. Ons eerste gedacht was dat Tumbaco in de jungle zou liggen. We waren gewaarschuwd dat we zeker geen muggencreme mochten vergeten en Elba wist ons ook te vertellen dat het huis van Tina nogal afgelegen en in de natuur lag. Spijtig genoeg bleek dit niet helemaal het geval te zijn. Tumbaco is eerder een klein stadje of misschien zelfs nog een stukje Quito. Tina’s huis (ze woont hier met haar man en twee kinderen) was wel fantastisch: leuke keuken en grote kamers, met veel hout, natuur rondom en zelfs met een (niet-gevuld) zwembad in de tuin. Ah, en we hebben de koningskolibri kunnen bewonderen, zo’n klein vogeltje dat zo snel met z’n vleugels wappert dat het stil lijkt te hangen met een heel erg lange staart. En ook hier werden we op een lekkere pasta onthaald ;-).