Some pictographic evidence of our exploits in Baños, a small town at the foot of the smoking Tungurahua volcano

Hot baths make happy people ...

Click here for more pics

UPDATE: read John Paul's description of this weekend.

Over feesten en een stad aan de voet van een vulkaan

Weekend drie in het zuidelijk halfrond

Na andermaal een intense week vol spaanse les en leuke avondjes uit was het hoog tijd om de stad eens echt te ontvluchten. Onze uitstap van het vorige weekend naar de Pichincha was goed geweest, maar zowel bij Will en mij als bij onze medestudenten begon het te kriebelen om wat meer van Ecuador te ontdekken.

De afspraak was vrijdagavond om 17.00; bestemming: Baños ... Als bij toeval kwamen we met z’n allen op dezelfde Trole (één van de drie milieuvriendelijke buslijnen in Quito, rijdt op electriciteit) terecht. Richard, Johnpaul (Ier) Hannes en Marion (nog een Oostenrijkse, Ecuador zit er vol mee!) van de Tutamanda hostal en Will en ik vanop Amazonas. Jen was ondertussen naar de Oriente vetrokken om te gaan werken, maar we hadden haar gemaild en met wat chance zouden we haar ook in Baños zien.

De busrit viel zeer goed mee, enkel Johnpaul leek zich niet helemaal op zijn gemak te voelen. Ecuadoraanse chauffeurs hebben namelijk de neiging om – zoals in veel Arabische landen – te pas en te onpas alle andere voertuigen voorbij te steken, en dit liefst op een bergop! Ondanks het relatief slechte weer was het ons toch gegund om onderweg een blik te werpen op de Cotopaxi. De meest beklommen berg van Ecuador, met besneeuwde top, met perfect conische vorm, ... gigantisch, imposant, een monster!! De top van de Cotopaxi is de plek die het verst verwijderd is van het middelpunt van de aarde en staat derhalve op het verlanglijstje van heel veel bergbeklimmers.

Ons hostal in Baños was ook de moeite. Gerund door een Engelsman getrouwd met een Ecuadoraanse, met een mooi binnenpleintje, papegaaien (waaronder één gemene), hangmatten, lekker ruikende bloemen en een schildpad. Gelukkig hadden we op voorhand kamers gereserveerd, want 1-4 november is een verlengd weekend in Ecuador en iedereen was op vakantie – ofwel aan de kust ofwel in Baños!

Het was me de week wel! Op 31 oktober wordt hier de “dia de las brujas” oftewel Halloween gevierd. Ondanks het verbod van de president om dit heidense ritueel te vieren (31 oktober is namelijk de “dag van de vlag” – of zoiets) liepen de straten vol met afschrikwekkende figuren. Als kers op de taart hing er ook een fantastische dikke mist in het stad! Met ons ondertussen vertrouwde kliekje zijn we nog eens de mohitos gaan uittesten in een bar waar interessante muziek gespeeld werd – door reizigers meegebrachte obscure europese jaren ’80 nummers.

1 en 2 november zijn hier net zoals in Europa “dia de todos los santos” en “dia de los diffuntos”. Vooral Allerzielen is hier zeer belangrijk! Traditioneel wordt er colada morada klaargemaakt (een drankje op basis van een soort zetmeel gemengd met piña, mora, frutilla, ... en heel veel kruiden zoals kaneel en kruidnagel, hmmm) en de guagua’s de pan (zeg: ; zoete broodjes in de vorm van een kindje – het woord “guagua” is een Quichua woord voor “kind” en is hier helemaal in het spaans opgenomen). Deze worden dan meegenomen naar het kerkhof, samen met het favorite eten van de – recentelijk – overledenen en daar gemeenschappelijk opgegeten.

Doch dit geheel terzijde ...

Vrijdagavond, aangekomen in Baños, zijn we dus lekker gaan eten in Casa Hood. Kennis gemaakt met twee Duitse meisjes en nog een schot die vrijwilligerswerk doen in een klein dorpje in de buurt van Otavalo en daarna op zwier gegaan ... Ttz: Hannes en ik zijn gaan wandelen wegens een dringende nood aan rust en natuur en de anderen zijn op zwier gegaan!

Rond een uur of twee ’s nachts waren Hannes en ik aangekomen op het hotel, maar er was nog geen spoor van de anderen ... De bliksem die al uren aan het dreigen en die de veelbelovende contouren van de bergen rondom Baños oplichtte, kwam dichter en dichter bij. Hannes en ik gingen een kijkje nemen vanop het dak van het hotel en toen zagen we in de verte een grote waterval van minstens 60 m hoog. We besloten een kijkje te gaan nemen. Groot was onze verbazing toen we aankwamen aan de waterval en onze vrienden daar toch in een ietwat compromitterende situatie aantroffen: kletsnat en in hun ondergoed (sommigen zelfs in het wit)! De alcohol en het dansen had de temperatuur doen stijgen en ze hadden allen nood aan afkoeling onder de koude waterval. Hannes had gelukkig zijn camera mee ;-)

Na zo’n koude douche moest er weer gedansd worden! Een aantal Ecuadoranen waren wat verder in een auto salsa muziek aan het spelen en aan het dansen en onze bende ging vrolijk (in nat ondergoed!) meedoen. Nadien slaagden we er in om de wachter van het warmwaterbad naast de waterval over te halen om ons binnen te laten (om 3 uur ’s nachts!). Heerlijk warm water, opgewarmd door de Tungurahua vulkaan!

De volgende ochtend – afspraak om 9 – zijn we gaan wandelen. De bedoeling was op tot aan de top van de berg te wandelen, de Cruz Roja, maar een zijpad lonkte en een wandeling tot aan een bellavista boven de stad gunde ons eveneens een blik op de Tungurahua vulkaan. Onze nieuwsgierigheid was gewekt en we besloten verder te wandelen. Gerommel in de verte wekte de indruk dat er ergens dichtbij een vliegtuig aan het landen was, maar we moesten constateren dat het hier om gerommel van de vulkaan ging. Zeer imponerend! De rookwolken die boven uit de krater kwamen deden er ook geen twijfel over bestaat dat dit beest uiterst actief is.

Na uiteindelijk toch bij de Cruz Roja gepasseerd te zijn en een vergeefse zoektocht naar watervallen om in af te koelen, slaagden we erin om een lift te krijgen in de achterbak van een camionette. Dat was onze leukste taxirit in Ecuador totnogtoe, in het gezelschap van een zeer grappig en vriendelijk indigenes koppel en van een trotse jongen die die dag een aantal smakelijk uitziende forellen had gevangen.

Die avond moesten we afscheid nemen van Johnpaul die de dag erop naar de Galapagos zou vertrekken om daar engelse les te geven, maar tot grote vreugde van iedereen – en Chris in het bijzonder – was Jen aangekomen in Baños!

Zondag was onze canyontocht. Met een aantal lokale gidsen die nog in Frankrijk speleo en canyoning gedaan hadden en waarvan er één mij griezelig veel aan Rudi deed denken. Het was duidelijk dat we in goede handen waren. De tocht erheen was zeer plezant; mooie landschappen om te bewonderen op de tonen van Manu Chau. En – volgens goede Spekultraditie – werden we na onze ‘inspanningen’ beloond met een lekkere maaltijd. Iemand heeft het lumineuze idee gehad om aan de monding van de canyon een ‘visboerderij’ (fish farm) op te starten met daarnaast een klein restaurantje alwaar je geBBQde vis kon krijgen ... hmmm

Het enige minpunt aan het weekend was de regen die begon na onze terugkomst van het canyonen. Doordat de steile hellingen van de Andes overal ontbost zijn, wil er bij regenweer wel eens een aardverschuiving plaatsvinden. En dat is wat ook nu gebeurde. Wegens problemen in de pas naar Baños toe waren de bussen drie uur te laat. Maar ondanks nog een uur file in de bergop naar de pas toe slaagden we erin om toch maar twee uur later dan gepland in Quito aan te komen. Leve de Ecuadoraanse busschauffeurs?!

Weekend in Quito

Laattijdig verslag van weekend twee in Quito


Het leven in Quito

Ondertussen zijn we nu al twee weken in het land. De Spaanse lessen lopen goed, het internet geraakt hopelijk vannacht weer aan de praat en we hebben onze huisgenoten al wat beter leren kennen. Kai en Karla zijn zeer sympathiek en vooral Karla is super grappig. Mevrouw moeder Maria kookt ’s middags vaak voor hun omdat ze constant hard aan het werken zijn en wij mogen wel eens mee eten. Maria kan zeer goed koken! Zo zijn we er ondertussen achter gekomen dat rauwe, groene vijgen hier een delicatesse zijn, als ze tenminste op de juiste manier klaargemaakt worden. Wanneer mijn Spaans wat beter is ga ik het recept nog eens vragen.

Wij hebben hier in huis ook al een poging gedaan om ons territorium af te bakenen en hebben een tajine klaargemaakt voor Elba (van ACJ) en Maria. Het is hier echter niet evident om aan kruiden te komen. Verse kruiden verkopen ze op allerhande markten in het stad in overvloed, maar stomme kruiden uit pakjes zoals curry of paprika vind je enkel in de grotere, meer gespecialiseerde supermarkt.

Het fruit is hier trouwens fantastisch ... Ze hebben hier zoveel keuze ... Minstens vijf soorten bananen, met verschillende smaken en anders klaar te maken. Ze weten het ook zeer mooi uit te stallen. Zaterdag (27/10) zijn Will en ik naar de Santa Clara markthal geweest. Op de benedenverdiep bevinden zich tientallen kleurrijke groente- en fruitkraampjes met zeer mooi gestapelde koopwaar. Er zijn ook allerhande stalletjes die warme maaltijden of verse sapjes verkopen. Zo passeerden we onder andere een kraam waar ze onderdelen van compleet gefrituurde varkens verkopen en hebben we eens een jugo van alfalfa gemengd met wortelsap uitgeprobeerd (niet slecht!).

Na de tajine op zaterdagavond heeft Elba ons trouwens meegenomen naar een salsa-bar, Mayo 68 - verwijzend naar de linkse activisten die hier in het verleden naar het schijnt vergaderden. Ik heb me goed geamuseerd! De mojitos zijn wel niet wat ze in Leuven in Villa Ernesto zijn, maar de mensen waren vrolijk en de muziek meeslepend. Ik ben quasi de dansvloer opgesleept en heb me dan maar aan een dans gewaagd. Het voetenwerk van mijn danspartner was echter intimiderend snel. Tijd dus om eens naar de salsa lessen te gaan die ons via de Spaanse les aangeboden worden!

De Pichincha vulkaan

Voor zondagochtend (28/10) hadden we met een aantal mensen van de Spaanse les afgesproken om de Pichincha te beklimmen. Om 8.00 AM stonden we allen paraat aan de TeleferiQo, de kabellift die ons van een hoogte van zo’n 2900 m naar 4100 m zou brengen: Chris - UK (een andere dan onze huisgenoot), Jen - Canada, Richard - Oostenrijk, Merril - USA, Hannes - Duitsland, Will en ik. Na een uurtje wachten (mijn gids had het namelijk mis wat betreft de openingsuren van de TeleferiQo) mochten we eindelijk in de lift stappen, en omhoog gingen we, weg van de vervuiling van de stad! Het uitzicht over de stad is vrij imposant. Quito is een hele grote stad die in een langgerekte vallei ligt, dus zo ver als het zicht reikt kan je de stad onder je zien liggen. Ons doel van die dag was echter de Rucu Pichincha ... één van de twee toppen (Rucu en Guagua, zeg: "wawa"). Het werd echter een afvalrace. Hannes werd als eerste geveld door een tekort aan lucht en besloot wijselijk om terug te keren. De volgende die we kwijt geraakten was Merril die zeer enthousiast met een “rotvaart” in zijn eentje de berg opstoof. De rest deed het iets langzamer aan, voornamelijk omdat ze af en toe wachtten op mij. Ik had namelijk nogal last van de hoogte: tekort aan adem, slappe, trillende spieren en een duizelig gevoel in m’n hoofd.

Het zicht boven op de Pichincha was zeer mooi en we hadden heel veel geluk met het weer. In plaats van regen of de eeuwige mist die hier in de lokale winter (nu dus!) ’s namiddags continu rond de bergen hangt, kregen we een zicht over uitgestrekte groene valleien met een patchwork van velden onder een stralende zon. Op onze tocht zagen we in de verte horizontale rijen van rechthoekige uitsparingen in de grond. Een lokale berggids dacht dat het hier om geologische plooien ging! We waren echter totaal niet onder de indruk van zijn uitleg, maar de velden of terrassen zijn nog steeds een raadsel voor ons. Hoe hoger we leken te komen, hoe groter de bloemen leken te worden en hoe weelderiger de vegetatie.

Uiteindelijk heb ik zo’n 120 m onder de top moeten opgeven. Ondanks verschillende pogingen om toch verder te gaan ging het niet. De vier overgeblevenen (Will, Jen, Chris en Richard) zijn verder naar de top gegaan, terwijl ik iets lager de vogeltjes en planten en lieveheersbeestjes mocht bestuderen. De terugweg was een “walk in the park”. Het was opvallend hoeveel beter je opeens kon ademen door stomweg een tiental meter te dalen. Getuige van de verandering in lucht(druk) waren ook onze waterflesjes die – éénmaal beneden – helemaal ingedeukt waren.

De avond werd - in goed gezelschap - besloten in Mongo’s, een Mongools (?!) restaurant waar je zelf de ingredienten van je maaltijd kiest die de kok dan op een gigantische bakplaat klaarmaakt.

A wet Sunday afternoon in Quito

I played football for the first time in years today. I was never a great footballer but the combination of a 15 year hiatus and 2800m of altitude didn't make me any better. Luckily nobody was taking football too seriously and one of the opposition was only 7 years old. (In fact I nearly concussed her with a bad pass).

Now it's the afternoon, which means that it's raining. So now we're watching telenovelas, drinking fruit juice and reading blogs.

John Paul, one of our friends in the Galapagos has written some excellent posts on his blog:

Nobody wears shorts in Quito...and if you do, you look like a complete and utter Stupid Gringo....from America.
...
Such a nice hostel, lovely staff, lovely patio, lovely dining area, fabulous pizza restaurant to ease the transition from western dining to occasional vomiting.

Things to do before you die

See a volcano:

The massive clouds of smoke billowing out of the mountain are pretty cool to watch, but even more impressive is the constant rumbling sound. It's like listening to aircraft as they land and turn on their air-brakes.

We also met some cool (and crazy) volunteers, showered in a waterfall at 2am, joined a salsa street party and then persuaded a guard to let us into the famous thermal baths at 3am. Other highlights included a scary truck ride, going Canyoning, eating BBQed trout and waiting an extra 4 hours for our bus. (The road had been washed away, apparently this happens when it rains).

Good weekend :-)

Een plek!

Na de bijeenkomst op ACJ (20/10) kregen we van Lili te horen dat de moeder van een vriendin van haar nog een kamer ter beschikking had. We vroegen of we misschien eens konden gaan zien en dat kon zelfs nog diezelfde avond. Ons plan was om - indien mogelijk - maandagavond ten laatste te verhuizen ... De vrouw des huizes leek op het eerste zicht zeer sympathiek en het huis eveneens. De kamer zelf is vrij mini, maar het bed groot genoeg voor twee ;-) en we hebben een private douche uit natuursteen (!) met warm water (zowaar!). De keuken en zitkamer zijn voor gemeenschappelijk gebruik en er is een terras met twee hangmatten ;-). Op de koop toe is de ligging zeer centraal (Avenida Amazonas) wat voor Will zeker interessant is met het oog op een werkplek en een goede internetverbinding. We wilden ons echter niet direct gewonnen geven en zijn toch nog op zoek gegaan naar iets anders. De prijzen en locaties vielen echter tegen en na een tweede bezoekje en nog iets van de prijs afgekregen te hebben hebben we dan maar besloten om de familie Valareza als huisgenoten aan te nemen.

De “familie” bestaat ogenschijnlijk uit twee man, Maria en Adriano respectievelijk 50 en 80, maar vooral die 80 zou je hem niet geven. Er woont hier ook nog een Engelsman (Chris) tijdelijk in en de dochter (Karla) die getrouwd is met een Duitser (Kai) woont niet veraf.

Kai en Karla hebben recentelijk hun eigen bedrijfje opgestart, hoe kan het ook anders, in de toeristische sector. Ze beschikken over een ruim kantoor onder het appartement waar we wonen, met internet connectie en een lege bureau ... ;-) Will heeft ondertussen dus eveneens een plek gevonden om te werken, beter dan hij ooit had kunnen denken!