Quito in pictures ...

e.g. the view from our window ...

More pictures ...

De toekomstige collega’s ...

Op zaterdag 20/10 waren Will en ik uitgenodigd in filiaal Quito Sur. Er zou die dag een bijeenkomst plaatsvinden van de verschillende werkgroepen die deel uitmaken van ACJ, maar vrij onafhankelijk werken.

Een klein woordje uitleg (grove omschrijving) over ACJ misschien ... ACJ staat voor "Accion Cristiania de Jovenes”. Het is een organisatie die gegroeid is uit de YMCA en zich inzet voor rechten van jongeren. In Ecuador is zo’n 60 % van de bevolking jonger dan 20, maar jongeren worden hier niet bezien als diegenen die aan de toekomst moeten bouwen en er wordt zeer weinig in hun opleiding geïnvesteerd. ACJ probeert mensen hiervan bewust te maken, zowel de jongeren als de ouderen, en zelf actief veranderingen teweeg te brengen. Ze hebben hun hoofdkantoor in Quito op de Avenida Patria en filialen in Quito Zuid, Santo Domingo en nog twee andere steden. Ik heb de indruk dat ze voornamelijk draaien op - veelal lokale - vrijwillige krachten en dat er slechts een tiental betaalde mensen werken.

In de voormiddag werden we samen met Eilert, een Noor die werkt voor Karibu, een onafhankelijke Noorse foundation, rondgeleid in de barrios van Quito. We bezochten hier onder andere het huis van een vrouw die samen met vier andere vrijwilligers al 18 jaar door de week de armste kinderen uit de buurt / regio opvangt en hen van eten voorziet. De opvang gebeurt op privé-locatie en ACJ komt tussen voor de inrichting en infrastructuur en het speelgoed voor de kinderen, maar eigenlijk is er een grote nood aan een soort gemeenschapscentrum. De staat voorziet enkel een minimale bijdrage om te voorzien in het eten van de kinderen. We bezochten eveneens een gebouw dat dienst zou kunnen doen als opvang- en gemeenschapscentrum, maar hiervoor zijn nog onderhandelingen bezig en de lokale autoriteiten lijken niet echt geïnteresseerd in de problematiek. Klein, maar opvallend detail aan dit bezoek was het enorme huis van de priester in de buurt. De katholieke kerk blijkt in Ecuador nog vrij veel macht en bezittingen te hebben, maar of deze ook ten goede van de armen komen ...

ACJ was ook van plan om in deze buurt een centrum op te starten. Er was al een stuk grond gekocht of ter beschikking gesteld (deze hele dag kregen we uitleg in het Spaans, dus het is zeer goed mogelijk dat ik hier en daar iets mis verstaan heb) en men was begonnen met het afgraven van het terrein om er een gebouw op te zetten. Spijtig genoeg zijn deze graafwerken zeer amateuristisch gebeurd en werd het terrein vervolgens te gevaarlijk bevonden om nog op te bouwen ...

Een busrit in de gietende regen bracht ons dan terug naar ACJ Sur waar we lekker eten voorgeschoteld kregen en nadien konden kennismaken met de verschillende werkgroepen: communicatie, politiek, toneel, Y´s(wise)-men en de vaste krachten zoals Elba die al 7 jaar voor ACJ werkt en Henry die directeur is van ACJ Sur. De mensen waren allemaal zeer sympathiek, de meesten van hen vrijwilligers die zich in hun vrije tijd voor ACJ inzetten. Zo zijn er Leo en haar dochtertje en Lili (een advocate die ook een directrice is bij ACJ) van de “politieke vleugel”. Geen zorgen, het gaat hier eerder om de politiek en het gedachtengoed die intern gehanteerd worden dan over andere politici. Verder waren er nog Santiago en nog twee andere grappige kerels wiens naam ik vergeten ben van de toneelgroep, de oudere dames en heren van de “wise-men” en een mengeling van studenten en oudere mensen die instaan voor de communicatie.

Na een soort meditatie-sessie (de “C” in ACJ mag dan wel voor “cristiania” staan, maar gelukkig mogen we dit met een korrel zout nemen; Henry is trouwens een groot voorstander van het boeddhisme ;-)) zaten de mensen per werkgroep samen om hun doelstellingen en redenen van bestaan eens onder de loep te nemen, waarna ze zich aan de andere groepen voorstelden. De vergadering eindigde een beetje op z’n spekuliaans waarbij er data afgesproken werden voor bepaalde activiteiten die de komende maanden op het programma staan en waarbij iedereen zich voor één of meerdere activiteiten engageerde. Op het programma in december staan onder andere “caravanas” waarbij de mensen in stoet door de straten passeren en bij de mensen thuis binnen lopen om eten binnen te gooien. Ik ben zeer benieuwd wat ik mij daar precies bij mag voorstellen ...

Zoektocht ...

Week 1 was een week van zoeken: spaanse les, een plek om te wonen en de toekomstige collega’s ... Al zeg ik het zelf - en achteraf bekeken - we hebben dat niet slecht gedaan!


Spaanse les

Onze derde dag in Ecuador zaten we al achter de schoolbanken en de lessen hebben echt wel hun nut. Voor Will is het momenteel voornamelijk nog een opfrissing van wat hij al wist, maar voor mij betekenden de twee lessen op donderdag en vrijdag van onze eerste week een enorme vooruitgang vergeleken met wat ik deze zomer met onze Spaanse vrienden van Secja kon spreken! Dé uitleg die iedereen hier van Will te horen krijgt om te verklaren waarom ik de taal zo snel opscharrel: “there’s one thing you need to know about Joke: she’s belgian ...” ;-) En ik kan niet anders dan toegeven dat daar heel erg veel waarheid in zit. Het spreken hapert nog wel, al geraak ik al een heel eind met mijn kennis van het Frans, maar het is ongelofelijk hoeveel meer ik van de conversaties hier versta en dit enkel na (ondertussen) vier lessen en een weekend intensieve onderdompeling in de taal!

Een plek?

Onze zoektocht naar een huis ... Vanuit België hadden we reeds een aanbieding gekregen van Elba - een toekomstige collega en gastvrouw / huisgenoot van mijn Belgische voorgangster bij ACJ - om bij haar te logeren. Op donderdag (18/10) hadden we een afspraak om de kamer eens te bezichtigen. We hadden afgesproken om 17.00 bij Elba thuis, maar wegens een niet zo nauwkeurige toeristische kaart van Quito en het voor taxichauffeurs relatief onbekende karakter van de straat die Elba’s straat (qua drukte en omvang vergelijkbaar met een Belgische autostrade) kruist, kwamen we dus rijkelijk laat; en dat bij een Ecuadoraanse die - in tegenstelling tot alle anderen - punctueel is.

Het stratensysteem van Quito ...

Het komt er op neer dat de mensen hier zelf niet zo goed doorhebben hoe hun stad nu ineen steekt. Oorspronkelijk zijn er gewoon namen aan de straten geven. Omdat er geen huisnummers waren wordt een specifiek adres aangeduid door het vermelden van de straatnaam, de naam van de dichtstbijzijnde straat die de straat kruist en de naam van het gebouw (of tegenwoordig de huisnummers). Daarna zijn er twee pogingen geweest om de structuur van de stad iets overzichtelijker te maken door het nummeren van straten en door er een noord of zuid-richting aan te geven. We zijn er totnogtoe echter nog niet in geslaagd om uit te vissen waarom een straat nu S of N is en waar nu precies die nummering op slaagt of waar hun nulpunt zich bevind, ...

Tumbaco

Soit, de kamer bij Elba en Emilia thuis bleek dus niet geschikt voor twee personen, maar ze heeft ons wel een lekkere pasta voorgeschoteld en we werden ook meteen uitgenodigd om in het weekend mee te gaan naar Tumbaco, iets ten noorden van Quito, waar een duitse vriendin van haar woont. Ons eerste gedacht was dat Tumbaco in de jungle zou liggen. We waren gewaarschuwd dat we zeker geen muggencreme mochten vergeten en Elba wist ons ook te vertellen dat het huis van Tina nogal afgelegen en in de natuur lag. Spijtig genoeg bleek dit niet helemaal het geval te zijn. Tumbaco is eerder een klein stadje of misschien zelfs nog een stukje Quito. Tina’s huis (ze woont hier met haar man en twee kinderen) was wel fantastisch: leuke keuken en grote kamers, met veel hout, natuur rondom en zelfs met een (niet-gevuld) zwembad in de tuin. Ah, en we hebben de koningskolibri kunnen bewonderen, zo’n klein vogeltje dat zo snel met z’n vleugels wappert dat het stil lijkt te hangen met een heel erg lange staart. En ook hier werden we op een lekkere pasta onthaald ;-).

Dag 1 en 2 in het zuidelijk halfrond

Na een week gevuld met afscheidsfeestjes stapten Will en ik op maandagavond 15 oktober eindelijk op het vliegtuig richting Quito. Een aantal tussenstops en zo’n 18 uur later kwamen we eindelijk aan op onze bestemming.

Het vliegveld van Amsterdam was vrij imposant … Na de landing had het vliegtuig nog een tiental minuten nodig (taxi-en aan minstens 70 km per uur!) om tot aan het hoofdgebouw te geraken. Van car-parks in en rond een luchthaven had ik al gehoord, maar op de luchthaven van Amsterdam zijn er heuse vliegtuig parkings. Ondanks de omvang van het hoofdgebouw - je hebt een kaart nodig om je weg hier te vinden! - is er niet genoeg plaats aan de terminals er rondom om alle vliegtuigen onder te brengen! De tweede halte was de in duisternis gehulde luchthaven van Bonaire op de Nederlandse Antillen. Hier mochten we zowaar even uit het vliegtuig. Het tropisch warme weer rook naar exotische stranden en koraalriffen, maar jammer genoeg zat er geen uitstapje in. De volgende tussenstop bracht ons naar het zuiden van Ecuador in Guayaquil waarna we weer noordwaards vlogen richting Quito. Het landschap rondom Quito is naar het schijnt een fantastisch zicht vanuit het vliegtuig. De stad ligt namelijk in een smalle, langgerekte vallei met hoge bergen er omheen, maar jammer genoeg zaten we in het midden van het vliegtuig met weinig hoop om zelf maar een glimps van bergen op te vangen …

Na onze aankomst - 8.30 ‘s ochtends lokale tijd - namen we dan een taxi naar ons Hostal Puerta del Sol in de oude stad (la ciudad antigua) dat voor een week onze thuis zou zijn. Na een douche waren we weer wat meer mens en konden we op zoek gaan naar eten en - uiteraard - internet. Het mag gezegd worden, de oude stad, met haar koloniale gebouwen uit de 16e, 17e en 18e eeuw en de vele kerken en een aantal knappe plaza’s is absoluut de moeite! En vanaf dag één konden we ook ervaren wat het weer voor de komende dagen, weken?, maanden zou zijn … ‘s ochtends een aangenaam zonnetje (zonnecreme is aangeraden!) en rond de middag een opkomende bewolking die uitmond in regen, donder en bliksem en soms zelfs hagel … We zijn hier blijkbaar aangekomen in de lokale winter, en dat na een slechte zomer in Europa en terwijl we dachten om eens een winter over te slaan … Maar met wat geluk wordt het weer na november beter en over de zonnige voormiddagen mogen we ook absoluut niet klagen!

Een zoektocht naar huisvesting en spaanse lessen zat er voor dinsdag wegens jetlag niet meer in, maar woensdag zijn we onze jacht gestart in de South American Explorers club. De SAE heeft een eigen “clubhuis” in downtown Quito (La Mariscal alias Gringolandia) met uitgebreide “bibliotheek” met heel veel informatie en weetjes over Zuid-Amerika en over Ecuador en Quito in het bijzonder die je kan consulteren. Ze organiseren ook activiteiten zoals kwizzen, kooklessen, joga-avonden, danslessen en lezingen ...

De rest van de dag hebben we besteed aan het bezoeken van een aantal talenscholen. Een aantal hiervan zijn gehuisvest in prachtige huizen met tuin in de rustigere stadsdelen. Zeer aanlokkelijk allemaal, maar uiteraard hangt hier ook een prijskaartje aan vast ... Onze keuze viel uiteindelijk op de San Cristobal Colon, ons laatste bezoek van die dag. Het is niet helemaal duidelijk of de directeur van de school, onze moeheid of de concurrerende prijs de doorslag heeft gegeven voor onze beslissing. Alleszins, voor 4 $ per uur 1 op 1 les kunnen we niet sukkelen en Will en ik zijn totnogtoe zeer tevreden over onze leraressen.

De avond hebben we dan al quizzend doorgebracht met een aantal andere SAE-ers. Hier hebben we beiden een gemengd gevoel aan overgehouden. De kwis zelf was leuk en de mensen vielen ook zeer goed mee, maar toch voelden we ons een beetje op koloniaal territorium ... Brits-Amerikaans terrein in het hartje van Ecuador, bizar ...

Arrived in Quito

We just arrived in Quito. We found our hostel, food and internet access so I'm feeling almost at home :-)

Next step, learn Spanish and find a place to live.

Just about to leave ...

We're leaving for Ecuador in a few hours.

Here's the route:


View Larger Map