Ain´t no sunshine ...

Hi all,

it´s been a while ... and so far not much has come of the English resume that I have kept on promising ... Well, that is to say, I had written about two pages worth of our Ecuadorian exploits, but then on December 3rd, the Chilean-Ecuadorian girl that had been living in our place for about three weeks decided differently on my blogpost-under-construction. She took of with computer, camera and money, along with of course all my files and the pictures that I took the weekend before in Tena and Misahualli ...

Tena and Misahualli are two jungle towns at the edge of the Oriente, alias the “selva”, better known to Europeans as the rainforest. Early Saturday morning, 1st of December, a busride that made me feel rather uncomfortable took Hannes and me to Tena where we met up with Chris. Chris, being the English guy, 18, but you´d give him 24, and Hannes, our somewhat more-silent-than-Chris (and that is an understatement, cause Chris really talks a lot!!) German friend, the ones we met in our language school with whom we spent the great weekend in Banios. Maybe I should add here that we like Chris a lot, just in case he reads this blog; Will even adopted him as "my other boyfriend" ;-) Anyways, it was a great and very relaxing weekend with a lot of warm rain and loads of monkeys. Misahualli is a very small town that -every time a bus arrives - is invaded by a school of squirl monkeys and I managed to get some great pictures and films, that unfortunately got lost forever …

For those interested, you´ll find Chris´ account of our weekend in Banios underneath my entry. And once Will gets back home (that is - if he decides not to take the NASA´s offer to go to space with them for an undefined period of time) - he´s on his way home from San Fransisco right now - I´ll put some pictures on the blog from our jungle trip to Cuyabeno (19^th to 23^rd of November).

Besides the trip to Cuyabeno and hell bursting loose after that girl took off with everything, things have been rather quiet here …

Crime seems to pay off in Ecuador ...

For two weeks now, I have been trying to press charges against the girl, because we do have her name and I think she´ll try to do the same thing in other people´s places. This is how it works when you´re in Ecuador … I warn you, it´s a very boring, not-ever-ending story …

When going to the police, you can´t press charges for theft if you don´t have purchase proofs of whatever got stolen! So off you go to a notary where you have to declare on oath that beforementioned stolen property was indeed your property. Unfortunately enough you need to provide them with serial numbers, which of course you didn´t think of brining along.

So the quest for serial numbers begins … Once in possession of the serial numbers, another visit to the notary proofs quite useless, cause the next day (December 6^th) will be the Fiestas de Quito and no person right in his mind here will want to work …

So, you try again two days later … But don´t dare to show up at 16.30 h, cause people stop working at 17.00 h and will not move! “Come back after the weekend!” …

Monday morning, 8.20 h, another try … a cedula and a colour copy of my international passport don´t suffice to identify myself … I might have gone through the trouble of falsifying all this - to never get either computer, camera or money back …

So, we´re Tuesday now … a week and a day after the facts … after half an hour of waiting for the computer to finally be functioning - or was it the secretary who needed to finished her nails and personal phone calls first - we (Maria the Landlady and I) can finally declare on oath that aforementioned good were rightly mine. For a signature I would have to come back later, since the notary “is visiting a relative in the hospital ...”

Tuesday afternoon … another try at the fiscalia to press charges, but no – too late again, it´s already 16.00 h. Finally, on Wednesday morning, I manage to press charges and think that I´m finally done with the whole story, until the nice lady behind the desk tells me that I can come back on Friday to go to the actual police! Apparently, it takes two days for the files to go up one floor …

Decided to do what I was resolved to do, Friday, first thing in the morning I go to the fiscalia again, this time accompanied by both Maria and Adriano, where they tell me to come back next Wednesday … which will be two weeks and two days after the facts!!

Conclusion of this story and of a brief summary of the Ecuadorian judicial system that Karla – who happens to be a lawyer – gave me: it really pays off to be a criminal here!!

Routine sets in

Back to the daily routine … Weekends, if spent in Quito usually include a football game with Kai and Karla and their friends at Parque Carolina, a huge park in the middle of town where you can ride little boats, visit the serpentario, join a public fitness session on Sunday morning and eat ceviche de chochos and other more greasy things. I thought that by now I´d be used to the height (2800 m), but sprints still wear me out and I just can´t keep running like I would in Belgium, nothing to do about it … On the more cold and rainy days, like yesterday and the day before, a good film is also an option. 1.5 $ for a decent copy, English spoken with Spanish subtitles … and I thought we were renting the movies!

During the week, I´m still taking spanish courses from 9.00 to 13.00. I got to the more advanced level of grammar, but due to a lack of studying I guess, my speaking doesn´t reflect that advanced level – at least not in my opinion. And the subjuntivo, which like in French you have in the presente, 3 preteritos and 2 futuros doesn´t make talking more straightforward …

ACJ

Since last week I also started working in the afternoon. Instead of putting me with the kids in ACJ Sur, they thought it might be better to put me on two projects in the Oficina Nacional. So, I´ll be assisting Annabel, who works for the No Bases network, and Yvan, managing YMCA Tours, to update their websites. My main task so far has been to watch several movies - documentaries - on the consequences on local or national level (ecological disasters, diseases due to testing of chemical and other weapons, people expropriated from their land and houses or altogether bannished from their island of origin, fishermen not allowed to fish any more, foreign investors exploiting locals with approval of the local government or - in the past - entire populations that have been massacrated) of mainly US, but also Great Britain, France and Italy for example, policy to expand its global military reach.

If you´d like to visit the website of ACJ, check at http://www.acjecuador.org/, or for YMCA Tours, see http://www.ymcatours.org/, and for No Bases, see http://www.no-bases.net/.

And here I end my update for now, you´ll find Chris´ account of our Baños weekend and a bit on our climb of the Pichincha below …

Kisses to all of you!

5^th noviembre.

Chris´account

ok so i guess you guys will need an update, because ive been a bit antisocial for the last couple of weeks. so, here goes.

Righty then my lovelys, well I spent one day on my own, in the internet cafe mostly, and south american exploreres, before heading home to find a girl named jen form canada, and hannes from germany had arrived. they both are awsome, and we spent the next few days exploring quito together, at least when i didnt have a headache. Turns out jen is on the same scheme as me, so as i write im preparing an email for her. We discovered a bar that plays nothing but classic rock where the barman dance and make amazing cocktails, so a few nights were spent there. we began getting friendly with the other people who we would meet during the break in our lessons in the morning, and we all decided as a group to climb the nearby volcanoe Ruca Pichincha. The group consisted of me, jen, hannes, Will and Joke (from belgium), Merrill from the states, Richard from austria. it was an amazing climb, and a lot of fun, everybody seemed to gel really well, and that night we all went out for dinner in an all-you-can-eat restaurant, exactly what we needed after surviving on only bread and bananas on the mountain! Turns out im the youngest of the group by six years, but everybody assumed i was about 24, which was nice! on a non bragging note, its really really nice to be treated as an equal and im really enjoying their company. i feel like im making some quite amazing friends. its really strange how interesting other people are. for example, richard, 37, designs computer systems for airports, but because he finds that boring, also is a freelance journalist, as well as being one of the main organisers of live elctronic music in austria! and also a legend! will and joke are from belgium, and are ace cavers!!! very biyarre, but really quite awsome!

Anways, the last week we spent hanging out after lessons, and trying to plan a trip for all of us at the weekend. I spent a couple of lunchtimes at will and jokes house, and a few afternoons chilling in la mariscal, the main tourist area. Me and joke tried to visit the big museum, but it was shut, so we settled for a craft market instead! Jen left on monday, but it soon transpired that we would be meeting again when we all went to banos for the weekend. I spent a couple of nights out with John Paul for ireland and richard in the salstequeas. We had settled on bans after much indecision, whether to take an organised tour or not, where to go ect? we settled on banios because of its reputation as a great party town, with loads of opportunities for outdoor activities. With the weekend decided, all that remained was for me to buy a guitar, which had been my aim for ages! i dragged hannes around for about 3 hours, before settling on a 34 size steel sting, with a nice waterproof case, always useful in the jungle! it took me and hannes another half hour to find a cash point. from which to dispense money to pay the rasta guitar shop man! that night, we threw a dinner party in the hostel for will and joke, and hannes and a new girl, marion from austria cooked an amazing meal, we had an Ecuadorian guest for the evening, which was a great excuse to try out some Spanish. sadly, i didn't take this opportunity because i was embarrassed!!! Next day, we finished lessons, and headed off to banos, all very excited! On the way, we passed cotopaxi, the tallest active volcanoe in the world, and it was amazing. cotopaxi is a perfect cone, and as we watched it, dissapeared into the clouds, set alight by the setting sun. as night fell, we continued on to baons. as we neared our destination, we began to see what appeared to stars in the sky, which was strange seeing as the sky was overcast, and a little rain was falling. it was only when we arrived in banos we realised that the lights in the sky wer ein fact on top of huge hills, encircling the town. after checking imn to the hostal, we headed out to eat. thus begins the most surreal night in the world. We had decided on a nice quiet meal, and then bed, but after meeting some more gringos in the restaurant, we decided to go for a last drink before bed. this turned into a number of drinks, which then became salsa! after balgging our way into he club for free, we danced the salsa, and when ready to go home at about 1.30, we went to say goodbye to our new found frinds. however, the suggestion was made to go and visit the waterfall in banos, and one thing after another, it transpired that we all ended up in our underwear, in the waterfall at 2 in the morning! after splashing about for a bit, John Paul and I happened to notice a group of Ecuadorian kids around a car, playing salsa and drinking. undeterred by our nakedness, we headed over for some more salsa! remember that at this point i was soaking wet, and wearing white boxers. On the way over, we begged the security guard of the neaby hot baths that give banos its name to let us in to warm up, but he refused. it was up to the salsa to raise our body temperatures! turned out the people we met had spent time in england, which was pretty cool, but again not a great thing for the spanish! Just as we were about to slink home, lo and behold the gate of the hot baths swung open, and we plunged into the scalding water! it was amazing, so hot it was impossible to move. Richard and Will jumped in without a whimper, but I have to admit i screamed like a woman the whole way, and then ran for the slightly cooler baths! we head home, soaking wet about 3, for some much needed sleep. The next day, after breakfast, we head up the hill for a hike. However, once at the top, we caught sight of the volcano near banos, which has been erupting pretty frequently! with that in mind, we set out along another trail, heading straight for it, so we could get a better view. Along the way, as i stopped to zip off my shorts, we noticed for the first time a low rumble in the distance, like and airplane landing. after scouring the skies for said plane, our eyes settled on the plume of smoke emergin fro the cone of the volcano. It was only bloody erupting in formt of our eyes. Earger to see more, we hurried to the summit fo the climb, only to find the volcano had been obscured by the cloud. Our patience and hard work was rewarded however, for on the way back down, we got some great photos of the summit, as you will see. The landscape surrounding banos was stunning and warranted many pictures. We had heard ab out huge waterfalls you could swim in around the next valley, so we struck out for these, only to find that our long and sweaty walk was not to be ended with a cool dip, but instead with a hair raising ride in the back of a locals pick up back to banos, which was fine by me! That night, Jen came to meet us form the scheme, so i gave her a good grilling about what was what, and was pleasantly suprised! We had a chilled night, drinking beer in one of the local parks, and then headed home for some sleep. The nxt day we went canyoning, which was amazing, there were some huge jumps, and awsome abseil sections, the biggest being 35 meters. We found a way to climb behing one of the waterfall,s and it was an amazing experience, and one hell of a lot of fun! the pictures will appear soon, it takes a long time to upload, and jen has all the photos in the canyon on her camera. After canyoning, we lunched on fresh fish from an restaurant overlooking a fish farm, hich was delicious, then headed back to banos for the bus home. As the rain began to fall that night, we became increasingly concerned where our bus had gone. It transpired that the rain had washed away a large section of the road, and it took ages to get it clear. We finially got back to quito at 2 this morning, so today has been very lazy. After classes, i lunched at will and jokes, then joke and I headed to the immigration office to sort out our visas. Having no luck, we walked home in the rain, and now im writting this! The next time i write ill have been at the volunteer project, so wish me luck people!

Much love chrisxxxxxxxxxxxxxxx

Some pictographic evidence of our exploits in Baños, a small town at the foot of the smoking Tungurahua volcano

Hot baths make happy people ...

Click here for more pics

UPDATE: read John Paul's description of this weekend.

Over feesten en een stad aan de voet van een vulkaan

Weekend drie in het zuidelijk halfrond

Na andermaal een intense week vol spaanse les en leuke avondjes uit was het hoog tijd om de stad eens echt te ontvluchten. Onze uitstap van het vorige weekend naar de Pichincha was goed geweest, maar zowel bij Will en mij als bij onze medestudenten begon het te kriebelen om wat meer van Ecuador te ontdekken.

De afspraak was vrijdagavond om 17.00; bestemming: Baños ... Als bij toeval kwamen we met z’n allen op dezelfde Trole (één van de drie milieuvriendelijke buslijnen in Quito, rijdt op electriciteit) terecht. Richard, Johnpaul (Ier) Hannes en Marion (nog een Oostenrijkse, Ecuador zit er vol mee!) van de Tutamanda hostal en Will en ik vanop Amazonas. Jen was ondertussen naar de Oriente vetrokken om te gaan werken, maar we hadden haar gemaild en met wat chance zouden we haar ook in Baños zien.

De busrit viel zeer goed mee, enkel Johnpaul leek zich niet helemaal op zijn gemak te voelen. Ecuadoraanse chauffeurs hebben namelijk de neiging om – zoals in veel Arabische landen – te pas en te onpas alle andere voertuigen voorbij te steken, en dit liefst op een bergop! Ondanks het relatief slechte weer was het ons toch gegund om onderweg een blik te werpen op de Cotopaxi. De meest beklommen berg van Ecuador, met besneeuwde top, met perfect conische vorm, ... gigantisch, imposant, een monster!! De top van de Cotopaxi is de plek die het verst verwijderd is van het middelpunt van de aarde en staat derhalve op het verlanglijstje van heel veel bergbeklimmers.

Ons hostal in Baños was ook de moeite. Gerund door een Engelsman getrouwd met een Ecuadoraanse, met een mooi binnenpleintje, papegaaien (waaronder één gemene), hangmatten, lekker ruikende bloemen en een schildpad. Gelukkig hadden we op voorhand kamers gereserveerd, want 1-4 november is een verlengd weekend in Ecuador en iedereen was op vakantie – ofwel aan de kust ofwel in Baños!

Het was me de week wel! Op 31 oktober wordt hier de “dia de las brujas” oftewel Halloween gevierd. Ondanks het verbod van de president om dit heidense ritueel te vieren (31 oktober is namelijk de “dag van de vlag” – of zoiets) liepen de straten vol met afschrikwekkende figuren. Als kers op de taart hing er ook een fantastische dikke mist in het stad! Met ons ondertussen vertrouwde kliekje zijn we nog eens de mohitos gaan uittesten in een bar waar interessante muziek gespeeld werd – door reizigers meegebrachte obscure europese jaren ’80 nummers.

1 en 2 november zijn hier net zoals in Europa “dia de todos los santos” en “dia de los diffuntos”. Vooral Allerzielen is hier zeer belangrijk! Traditioneel wordt er colada morada klaargemaakt (een drankje op basis van een soort zetmeel gemengd met piña, mora, frutilla, ... en heel veel kruiden zoals kaneel en kruidnagel, hmmm) en de guagua’s de pan (zeg: ; zoete broodjes in de vorm van een kindje – het woord “guagua” is een Quichua woord voor “kind” en is hier helemaal in het spaans opgenomen). Deze worden dan meegenomen naar het kerkhof, samen met het favorite eten van de – recentelijk – overledenen en daar gemeenschappelijk opgegeten.

Doch dit geheel terzijde ...

Vrijdagavond, aangekomen in Baños, zijn we dus lekker gaan eten in Casa Hood. Kennis gemaakt met twee Duitse meisjes en nog een schot die vrijwilligerswerk doen in een klein dorpje in de buurt van Otavalo en daarna op zwier gegaan ... Ttz: Hannes en ik zijn gaan wandelen wegens een dringende nood aan rust en natuur en de anderen zijn op zwier gegaan!

Rond een uur of twee ’s nachts waren Hannes en ik aangekomen op het hotel, maar er was nog geen spoor van de anderen ... De bliksem die al uren aan het dreigen en die de veelbelovende contouren van de bergen rondom Baños oplichtte, kwam dichter en dichter bij. Hannes en ik gingen een kijkje nemen vanop het dak van het hotel en toen zagen we in de verte een grote waterval van minstens 60 m hoog. We besloten een kijkje te gaan nemen. Groot was onze verbazing toen we aankwamen aan de waterval en onze vrienden daar toch in een ietwat compromitterende situatie aantroffen: kletsnat en in hun ondergoed (sommigen zelfs in het wit)! De alcohol en het dansen had de temperatuur doen stijgen en ze hadden allen nood aan afkoeling onder de koude waterval. Hannes had gelukkig zijn camera mee ;-)

Na zo’n koude douche moest er weer gedansd worden! Een aantal Ecuadoranen waren wat verder in een auto salsa muziek aan het spelen en aan het dansen en onze bende ging vrolijk (in nat ondergoed!) meedoen. Nadien slaagden we er in om de wachter van het warmwaterbad naast de waterval over te halen om ons binnen te laten (om 3 uur ’s nachts!). Heerlijk warm water, opgewarmd door de Tungurahua vulkaan!

De volgende ochtend – afspraak om 9 – zijn we gaan wandelen. De bedoeling was op tot aan de top van de berg te wandelen, de Cruz Roja, maar een zijpad lonkte en een wandeling tot aan een bellavista boven de stad gunde ons eveneens een blik op de Tungurahua vulkaan. Onze nieuwsgierigheid was gewekt en we besloten verder te wandelen. Gerommel in de verte wekte de indruk dat er ergens dichtbij een vliegtuig aan het landen was, maar we moesten constateren dat het hier om gerommel van de vulkaan ging. Zeer imponerend! De rookwolken die boven uit de krater kwamen deden er ook geen twijfel over bestaat dat dit beest uiterst actief is.

Na uiteindelijk toch bij de Cruz Roja gepasseerd te zijn en een vergeefse zoektocht naar watervallen om in af te koelen, slaagden we erin om een lift te krijgen in de achterbak van een camionette. Dat was onze leukste taxirit in Ecuador totnogtoe, in het gezelschap van een zeer grappig en vriendelijk indigenes koppel en van een trotse jongen die die dag een aantal smakelijk uitziende forellen had gevangen.

Die avond moesten we afscheid nemen van Johnpaul die de dag erop naar de Galapagos zou vertrekken om daar engelse les te geven, maar tot grote vreugde van iedereen – en Chris in het bijzonder – was Jen aangekomen in Baños!

Zondag was onze canyontocht. Met een aantal lokale gidsen die nog in Frankrijk speleo en canyoning gedaan hadden en waarvan er één mij griezelig veel aan Rudi deed denken. Het was duidelijk dat we in goede handen waren. De tocht erheen was zeer plezant; mooie landschappen om te bewonderen op de tonen van Manu Chau. En – volgens goede Spekultraditie – werden we na onze ‘inspanningen’ beloond met een lekkere maaltijd. Iemand heeft het lumineuze idee gehad om aan de monding van de canyon een ‘visboerderij’ (fish farm) op te starten met daarnaast een klein restaurantje alwaar je geBBQde vis kon krijgen ... hmmm

Het enige minpunt aan het weekend was de regen die begon na onze terugkomst van het canyonen. Doordat de steile hellingen van de Andes overal ontbost zijn, wil er bij regenweer wel eens een aardverschuiving plaatsvinden. En dat is wat ook nu gebeurde. Wegens problemen in de pas naar Baños toe waren de bussen drie uur te laat. Maar ondanks nog een uur file in de bergop naar de pas toe slaagden we erin om toch maar twee uur later dan gepland in Quito aan te komen. Leve de Ecuadoraanse busschauffeurs?!

Weekend in Quito

Laattijdig verslag van weekend twee in Quito


Het leven in Quito

Ondertussen zijn we nu al twee weken in het land. De Spaanse lessen lopen goed, het internet geraakt hopelijk vannacht weer aan de praat en we hebben onze huisgenoten al wat beter leren kennen. Kai en Karla zijn zeer sympathiek en vooral Karla is super grappig. Mevrouw moeder Maria kookt ’s middags vaak voor hun omdat ze constant hard aan het werken zijn en wij mogen wel eens mee eten. Maria kan zeer goed koken! Zo zijn we er ondertussen achter gekomen dat rauwe, groene vijgen hier een delicatesse zijn, als ze tenminste op de juiste manier klaargemaakt worden. Wanneer mijn Spaans wat beter is ga ik het recept nog eens vragen.

Wij hebben hier in huis ook al een poging gedaan om ons territorium af te bakenen en hebben een tajine klaargemaakt voor Elba (van ACJ) en Maria. Het is hier echter niet evident om aan kruiden te komen. Verse kruiden verkopen ze op allerhande markten in het stad in overvloed, maar stomme kruiden uit pakjes zoals curry of paprika vind je enkel in de grotere, meer gespecialiseerde supermarkt.

Het fruit is hier trouwens fantastisch ... Ze hebben hier zoveel keuze ... Minstens vijf soorten bananen, met verschillende smaken en anders klaar te maken. Ze weten het ook zeer mooi uit te stallen. Zaterdag (27/10) zijn Will en ik naar de Santa Clara markthal geweest. Op de benedenverdiep bevinden zich tientallen kleurrijke groente- en fruitkraampjes met zeer mooi gestapelde koopwaar. Er zijn ook allerhande stalletjes die warme maaltijden of verse sapjes verkopen. Zo passeerden we onder andere een kraam waar ze onderdelen van compleet gefrituurde varkens verkopen en hebben we eens een jugo van alfalfa gemengd met wortelsap uitgeprobeerd (niet slecht!).

Na de tajine op zaterdagavond heeft Elba ons trouwens meegenomen naar een salsa-bar, Mayo 68 - verwijzend naar de linkse activisten die hier in het verleden naar het schijnt vergaderden. Ik heb me goed geamuseerd! De mojitos zijn wel niet wat ze in Leuven in Villa Ernesto zijn, maar de mensen waren vrolijk en de muziek meeslepend. Ik ben quasi de dansvloer opgesleept en heb me dan maar aan een dans gewaagd. Het voetenwerk van mijn danspartner was echter intimiderend snel. Tijd dus om eens naar de salsa lessen te gaan die ons via de Spaanse les aangeboden worden!

De Pichincha vulkaan

Voor zondagochtend (28/10) hadden we met een aantal mensen van de Spaanse les afgesproken om de Pichincha te beklimmen. Om 8.00 AM stonden we allen paraat aan de TeleferiQo, de kabellift die ons van een hoogte van zo’n 2900 m naar 4100 m zou brengen: Chris - UK (een andere dan onze huisgenoot), Jen - Canada, Richard - Oostenrijk, Merril - USA, Hannes - Duitsland, Will en ik. Na een uurtje wachten (mijn gids had het namelijk mis wat betreft de openingsuren van de TeleferiQo) mochten we eindelijk in de lift stappen, en omhoog gingen we, weg van de vervuiling van de stad! Het uitzicht over de stad is vrij imposant. Quito is een hele grote stad die in een langgerekte vallei ligt, dus zo ver als het zicht reikt kan je de stad onder je zien liggen. Ons doel van die dag was echter de Rucu Pichincha ... één van de twee toppen (Rucu en Guagua, zeg: "wawa"). Het werd echter een afvalrace. Hannes werd als eerste geveld door een tekort aan lucht en besloot wijselijk om terug te keren. De volgende die we kwijt geraakten was Merril die zeer enthousiast met een “rotvaart” in zijn eentje de berg opstoof. De rest deed het iets langzamer aan, voornamelijk omdat ze af en toe wachtten op mij. Ik had namelijk nogal last van de hoogte: tekort aan adem, slappe, trillende spieren en een duizelig gevoel in m’n hoofd.

Het zicht boven op de Pichincha was zeer mooi en we hadden heel veel geluk met het weer. In plaats van regen of de eeuwige mist die hier in de lokale winter (nu dus!) ’s namiddags continu rond de bergen hangt, kregen we een zicht over uitgestrekte groene valleien met een patchwork van velden onder een stralende zon. Op onze tocht zagen we in de verte horizontale rijen van rechthoekige uitsparingen in de grond. Een lokale berggids dacht dat het hier om geologische plooien ging! We waren echter totaal niet onder de indruk van zijn uitleg, maar de velden of terrassen zijn nog steeds een raadsel voor ons. Hoe hoger we leken te komen, hoe groter de bloemen leken te worden en hoe weelderiger de vegetatie.

Uiteindelijk heb ik zo’n 120 m onder de top moeten opgeven. Ondanks verschillende pogingen om toch verder te gaan ging het niet. De vier overgeblevenen (Will, Jen, Chris en Richard) zijn verder naar de top gegaan, terwijl ik iets lager de vogeltjes en planten en lieveheersbeestjes mocht bestuderen. De terugweg was een “walk in the park”. Het was opvallend hoeveel beter je opeens kon ademen door stomweg een tiental meter te dalen. Getuige van de verandering in lucht(druk) waren ook onze waterflesjes die – éénmaal beneden – helemaal ingedeukt waren.

De avond werd - in goed gezelschap - besloten in Mongo’s, een Mongools (?!) restaurant waar je zelf de ingredienten van je maaltijd kiest die de kok dan op een gigantische bakplaat klaarmaakt.

A wet Sunday afternoon in Quito

I played football for the first time in years today. I was never a great footballer but the combination of a 15 year hiatus and 2800m of altitude didn't make me any better. Luckily nobody was taking football too seriously and one of the opposition was only 7 years old. (In fact I nearly concussed her with a bad pass).

Now it's the afternoon, which means that it's raining. So now we're watching telenovelas, drinking fruit juice and reading blogs.

John Paul, one of our friends in the Galapagos has written some excellent posts on his blog:

Nobody wears shorts in Quito...and if you do, you look like a complete and utter Stupid Gringo....from America.
...
Such a nice hostel, lovely staff, lovely patio, lovely dining area, fabulous pizza restaurant to ease the transition from western dining to occasional vomiting.

Things to do before you die

See a volcano:

The massive clouds of smoke billowing out of the mountain are pretty cool to watch, but even more impressive is the constant rumbling sound. It's like listening to aircraft as they land and turn on their air-brakes.

We also met some cool (and crazy) volunteers, showered in a waterfall at 2am, joined a salsa street party and then persuaded a guard to let us into the famous thermal baths at 3am. Other highlights included a scary truck ride, going Canyoning, eating BBQed trout and waiting an extra 4 hours for our bus. (The road had been washed away, apparently this happens when it rains).

Good weekend :-)

Een plek!

Na de bijeenkomst op ACJ (20/10) kregen we van Lili te horen dat de moeder van een vriendin van haar nog een kamer ter beschikking had. We vroegen of we misschien eens konden gaan zien en dat kon zelfs nog diezelfde avond. Ons plan was om - indien mogelijk - maandagavond ten laatste te verhuizen ... De vrouw des huizes leek op het eerste zicht zeer sympathiek en het huis eveneens. De kamer zelf is vrij mini, maar het bed groot genoeg voor twee ;-) en we hebben een private douche uit natuursteen (!) met warm water (zowaar!). De keuken en zitkamer zijn voor gemeenschappelijk gebruik en er is een terras met twee hangmatten ;-). Op de koop toe is de ligging zeer centraal (Avenida Amazonas) wat voor Will zeker interessant is met het oog op een werkplek en een goede internetverbinding. We wilden ons echter niet direct gewonnen geven en zijn toch nog op zoek gegaan naar iets anders. De prijzen en locaties vielen echter tegen en na een tweede bezoekje en nog iets van de prijs afgekregen te hebben hebben we dan maar besloten om de familie Valareza als huisgenoten aan te nemen.

De “familie” bestaat ogenschijnlijk uit twee man, Maria en Adriano respectievelijk 50 en 80, maar vooral die 80 zou je hem niet geven. Er woont hier ook nog een Engelsman (Chris) tijdelijk in en de dochter (Karla) die getrouwd is met een Duitser (Kai) woont niet veraf.

Kai en Karla hebben recentelijk hun eigen bedrijfje opgestart, hoe kan het ook anders, in de toeristische sector. Ze beschikken over een ruim kantoor onder het appartement waar we wonen, met internet connectie en een lege bureau ... ;-) Will heeft ondertussen dus eveneens een plek gevonden om te werken, beter dan hij ooit had kunnen denken!

Quito in pictures ...

e.g. the view from our window ...

More pictures ...

De toekomstige collega’s ...

Op zaterdag 20/10 waren Will en ik uitgenodigd in filiaal Quito Sur. Er zou die dag een bijeenkomst plaatsvinden van de verschillende werkgroepen die deel uitmaken van ACJ, maar vrij onafhankelijk werken.

Een klein woordje uitleg (grove omschrijving) over ACJ misschien ... ACJ staat voor "Accion Cristiania de Jovenes”. Het is een organisatie die gegroeid is uit de YMCA en zich inzet voor rechten van jongeren. In Ecuador is zo’n 60 % van de bevolking jonger dan 20, maar jongeren worden hier niet bezien als diegenen die aan de toekomst moeten bouwen en er wordt zeer weinig in hun opleiding geïnvesteerd. ACJ probeert mensen hiervan bewust te maken, zowel de jongeren als de ouderen, en zelf actief veranderingen teweeg te brengen. Ze hebben hun hoofdkantoor in Quito op de Avenida Patria en filialen in Quito Zuid, Santo Domingo en nog twee andere steden. Ik heb de indruk dat ze voornamelijk draaien op - veelal lokale - vrijwillige krachten en dat er slechts een tiental betaalde mensen werken.

In de voormiddag werden we samen met Eilert, een Noor die werkt voor Karibu, een onafhankelijke Noorse foundation, rondgeleid in de barrios van Quito. We bezochten hier onder andere het huis van een vrouw die samen met vier andere vrijwilligers al 18 jaar door de week de armste kinderen uit de buurt / regio opvangt en hen van eten voorziet. De opvang gebeurt op privé-locatie en ACJ komt tussen voor de inrichting en infrastructuur en het speelgoed voor de kinderen, maar eigenlijk is er een grote nood aan een soort gemeenschapscentrum. De staat voorziet enkel een minimale bijdrage om te voorzien in het eten van de kinderen. We bezochten eveneens een gebouw dat dienst zou kunnen doen als opvang- en gemeenschapscentrum, maar hiervoor zijn nog onderhandelingen bezig en de lokale autoriteiten lijken niet echt geïnteresseerd in de problematiek. Klein, maar opvallend detail aan dit bezoek was het enorme huis van de priester in de buurt. De katholieke kerk blijkt in Ecuador nog vrij veel macht en bezittingen te hebben, maar of deze ook ten goede van de armen komen ...

ACJ was ook van plan om in deze buurt een centrum op te starten. Er was al een stuk grond gekocht of ter beschikking gesteld (deze hele dag kregen we uitleg in het Spaans, dus het is zeer goed mogelijk dat ik hier en daar iets mis verstaan heb) en men was begonnen met het afgraven van het terrein om er een gebouw op te zetten. Spijtig genoeg zijn deze graafwerken zeer amateuristisch gebeurd en werd het terrein vervolgens te gevaarlijk bevonden om nog op te bouwen ...

Een busrit in de gietende regen bracht ons dan terug naar ACJ Sur waar we lekker eten voorgeschoteld kregen en nadien konden kennismaken met de verschillende werkgroepen: communicatie, politiek, toneel, Y´s(wise)-men en de vaste krachten zoals Elba die al 7 jaar voor ACJ werkt en Henry die directeur is van ACJ Sur. De mensen waren allemaal zeer sympathiek, de meesten van hen vrijwilligers die zich in hun vrije tijd voor ACJ inzetten. Zo zijn er Leo en haar dochtertje en Lili (een advocate die ook een directrice is bij ACJ) van de “politieke vleugel”. Geen zorgen, het gaat hier eerder om de politiek en het gedachtengoed die intern gehanteerd worden dan over andere politici. Verder waren er nog Santiago en nog twee andere grappige kerels wiens naam ik vergeten ben van de toneelgroep, de oudere dames en heren van de “wise-men” en een mengeling van studenten en oudere mensen die instaan voor de communicatie.

Na een soort meditatie-sessie (de “C” in ACJ mag dan wel voor “cristiania” staan, maar gelukkig mogen we dit met een korrel zout nemen; Henry is trouwens een groot voorstander van het boeddhisme ;-)) zaten de mensen per werkgroep samen om hun doelstellingen en redenen van bestaan eens onder de loep te nemen, waarna ze zich aan de andere groepen voorstelden. De vergadering eindigde een beetje op z’n spekuliaans waarbij er data afgesproken werden voor bepaalde activiteiten die de komende maanden op het programma staan en waarbij iedereen zich voor één of meerdere activiteiten engageerde. Op het programma in december staan onder andere “caravanas” waarbij de mensen in stoet door de straten passeren en bij de mensen thuis binnen lopen om eten binnen te gooien. Ik ben zeer benieuwd wat ik mij daar precies bij mag voorstellen ...

Zoektocht ...

Week 1 was een week van zoeken: spaanse les, een plek om te wonen en de toekomstige collega’s ... Al zeg ik het zelf - en achteraf bekeken - we hebben dat niet slecht gedaan!


Spaanse les

Onze derde dag in Ecuador zaten we al achter de schoolbanken en de lessen hebben echt wel hun nut. Voor Will is het momenteel voornamelijk nog een opfrissing van wat hij al wist, maar voor mij betekenden de twee lessen op donderdag en vrijdag van onze eerste week een enorme vooruitgang vergeleken met wat ik deze zomer met onze Spaanse vrienden van Secja kon spreken! Dé uitleg die iedereen hier van Will te horen krijgt om te verklaren waarom ik de taal zo snel opscharrel: “there’s one thing you need to know about Joke: she’s belgian ...” ;-) En ik kan niet anders dan toegeven dat daar heel erg veel waarheid in zit. Het spreken hapert nog wel, al geraak ik al een heel eind met mijn kennis van het Frans, maar het is ongelofelijk hoeveel meer ik van de conversaties hier versta en dit enkel na (ondertussen) vier lessen en een weekend intensieve onderdompeling in de taal!

Een plek?

Onze zoektocht naar een huis ... Vanuit België hadden we reeds een aanbieding gekregen van Elba - een toekomstige collega en gastvrouw / huisgenoot van mijn Belgische voorgangster bij ACJ - om bij haar te logeren. Op donderdag (18/10) hadden we een afspraak om de kamer eens te bezichtigen. We hadden afgesproken om 17.00 bij Elba thuis, maar wegens een niet zo nauwkeurige toeristische kaart van Quito en het voor taxichauffeurs relatief onbekende karakter van de straat die Elba’s straat (qua drukte en omvang vergelijkbaar met een Belgische autostrade) kruist, kwamen we dus rijkelijk laat; en dat bij een Ecuadoraanse die - in tegenstelling tot alle anderen - punctueel is.

Het stratensysteem van Quito ...

Het komt er op neer dat de mensen hier zelf niet zo goed doorhebben hoe hun stad nu ineen steekt. Oorspronkelijk zijn er gewoon namen aan de straten geven. Omdat er geen huisnummers waren wordt een specifiek adres aangeduid door het vermelden van de straatnaam, de naam van de dichtstbijzijnde straat die de straat kruist en de naam van het gebouw (of tegenwoordig de huisnummers). Daarna zijn er twee pogingen geweest om de structuur van de stad iets overzichtelijker te maken door het nummeren van straten en door er een noord of zuid-richting aan te geven. We zijn er totnogtoe echter nog niet in geslaagd om uit te vissen waarom een straat nu S of N is en waar nu precies die nummering op slaagt of waar hun nulpunt zich bevind, ...

Tumbaco

Soit, de kamer bij Elba en Emilia thuis bleek dus niet geschikt voor twee personen, maar ze heeft ons wel een lekkere pasta voorgeschoteld en we werden ook meteen uitgenodigd om in het weekend mee te gaan naar Tumbaco, iets ten noorden van Quito, waar een duitse vriendin van haar woont. Ons eerste gedacht was dat Tumbaco in de jungle zou liggen. We waren gewaarschuwd dat we zeker geen muggencreme mochten vergeten en Elba wist ons ook te vertellen dat het huis van Tina nogal afgelegen en in de natuur lag. Spijtig genoeg bleek dit niet helemaal het geval te zijn. Tumbaco is eerder een klein stadje of misschien zelfs nog een stukje Quito. Tina’s huis (ze woont hier met haar man en twee kinderen) was wel fantastisch: leuke keuken en grote kamers, met veel hout, natuur rondom en zelfs met een (niet-gevuld) zwembad in de tuin. Ah, en we hebben de koningskolibri kunnen bewonderen, zo’n klein vogeltje dat zo snel met z’n vleugels wappert dat het stil lijkt te hangen met een heel erg lange staart. En ook hier werden we op een lekkere pasta onthaald ;-).

Dag 1 en 2 in het zuidelijk halfrond

Na een week gevuld met afscheidsfeestjes stapten Will en ik op maandagavond 15 oktober eindelijk op het vliegtuig richting Quito. Een aantal tussenstops en zo’n 18 uur later kwamen we eindelijk aan op onze bestemming.

Het vliegveld van Amsterdam was vrij imposant … Na de landing had het vliegtuig nog een tiental minuten nodig (taxi-en aan minstens 70 km per uur!) om tot aan het hoofdgebouw te geraken. Van car-parks in en rond een luchthaven had ik al gehoord, maar op de luchthaven van Amsterdam zijn er heuse vliegtuig parkings. Ondanks de omvang van het hoofdgebouw - je hebt een kaart nodig om je weg hier te vinden! - is er niet genoeg plaats aan de terminals er rondom om alle vliegtuigen onder te brengen! De tweede halte was de in duisternis gehulde luchthaven van Bonaire op de Nederlandse Antillen. Hier mochten we zowaar even uit het vliegtuig. Het tropisch warme weer rook naar exotische stranden en koraalriffen, maar jammer genoeg zat er geen uitstapje in. De volgende tussenstop bracht ons naar het zuiden van Ecuador in Guayaquil waarna we weer noordwaards vlogen richting Quito. Het landschap rondom Quito is naar het schijnt een fantastisch zicht vanuit het vliegtuig. De stad ligt namelijk in een smalle, langgerekte vallei met hoge bergen er omheen, maar jammer genoeg zaten we in het midden van het vliegtuig met weinig hoop om zelf maar een glimps van bergen op te vangen …

Na onze aankomst - 8.30 ‘s ochtends lokale tijd - namen we dan een taxi naar ons Hostal Puerta del Sol in de oude stad (la ciudad antigua) dat voor een week onze thuis zou zijn. Na een douche waren we weer wat meer mens en konden we op zoek gaan naar eten en - uiteraard - internet. Het mag gezegd worden, de oude stad, met haar koloniale gebouwen uit de 16e, 17e en 18e eeuw en de vele kerken en een aantal knappe plaza’s is absoluut de moeite! En vanaf dag één konden we ook ervaren wat het weer voor de komende dagen, weken?, maanden zou zijn … ‘s ochtends een aangenaam zonnetje (zonnecreme is aangeraden!) en rond de middag een opkomende bewolking die uitmond in regen, donder en bliksem en soms zelfs hagel … We zijn hier blijkbaar aangekomen in de lokale winter, en dat na een slechte zomer in Europa en terwijl we dachten om eens een winter over te slaan … Maar met wat geluk wordt het weer na november beter en over de zonnige voormiddagen mogen we ook absoluut niet klagen!

Een zoektocht naar huisvesting en spaanse lessen zat er voor dinsdag wegens jetlag niet meer in, maar woensdag zijn we onze jacht gestart in de South American Explorers club. De SAE heeft een eigen “clubhuis” in downtown Quito (La Mariscal alias Gringolandia) met uitgebreide “bibliotheek” met heel veel informatie en weetjes over Zuid-Amerika en over Ecuador en Quito in het bijzonder die je kan consulteren. Ze organiseren ook activiteiten zoals kwizzen, kooklessen, joga-avonden, danslessen en lezingen ...

De rest van de dag hebben we besteed aan het bezoeken van een aantal talenscholen. Een aantal hiervan zijn gehuisvest in prachtige huizen met tuin in de rustigere stadsdelen. Zeer aanlokkelijk allemaal, maar uiteraard hangt hier ook een prijskaartje aan vast ... Onze keuze viel uiteindelijk op de San Cristobal Colon, ons laatste bezoek van die dag. Het is niet helemaal duidelijk of de directeur van de school, onze moeheid of de concurrerende prijs de doorslag heeft gegeven voor onze beslissing. Alleszins, voor 4 $ per uur 1 op 1 les kunnen we niet sukkelen en Will en ik zijn totnogtoe zeer tevreden over onze leraressen.

De avond hebben we dan al quizzend doorgebracht met een aantal andere SAE-ers. Hier hebben we beiden een gemengd gevoel aan overgehouden. De kwis zelf was leuk en de mensen vielen ook zeer goed mee, maar toch voelden we ons een beetje op koloniaal territorium ... Brits-Amerikaans terrein in het hartje van Ecuador, bizar ...

Arrived in Quito

We just arrived in Quito. We found our hostel, food and internet access so I'm feeling almost at home :-)

Next step, learn Spanish and find a place to live.

Just about to leave ...

We're leaving for Ecuador in a few hours.

Here's the route:


View Larger Map